De straat over steken

Waar was ik gebleven.. Ik geloof bij het boeken van de trein. Daarna heb ik eigenlijk haast niks meer gedaan die dag, een beetje gefacebooked met mensen en geskyped met mijn familie. Ik was best blij dat toen ik naar Laika riep, ze ook reageerde :) Tijdens het eten ’s avonds kwam er een Amerikaans stel uit San Fransisco tegen, supergrappige mensen dat. Ze reizen, nu hun kinderen het huis uit zijn, de hele wereld over. Ik moet van hun naar Cambodja en Vietnam. Oh en als ik in Varanasi ben moet ik op zoek naar een eettentje ergens omhoog vanaf de rivier de Ganges, want daar hebben ze een heerlijke chocoladetaart. Verder moet ik nog naar een paar grotten ver in het zuiden en ook als het even kan naar de VS gaan. Het was dus erg gezellig ;)
De volgende dag nam ik afscheid van Heidi. Jammer dat, dus ik heb haar maar een dikke knuffel gegeven. ’s Avonds kreeg ik nog een smsje van haar om te laten weten dat alles goed was en dat ik haar altijd mag bellen.. Fijn om iemand (redelijk) in de buurt te hebben.
Zelf moest ik ook maar weer eens op pad, en toen ik buiten stond sprak ik een paar Spaanse jongens aan om mee te gaan naar Monkey Temple die avond. Ze vonden het gelukkig okee, dus ik liep tevreden naar Pink City. Dat is nog best een eind lopen, iets meer dan een half uur. Ik struinde de bazaars af op zoek naar cadeautjes voor thuis (die ik morgen op de post ga doen) en armbandjes en enkelbandjes voor mezelf. Ook heb ik maar een USB gekocht want daar mijn foto’s op zetten werkt beter dan op mijn cloud. Ik liep de kleinere straatjes in en kwam uiteindelijk in een klein theehuis terecht. Blijkbaar is dat een van de meest bekende theehuisjes (chai, geen normale thee) van Jaipur. Onder de bewoners dan, niet onder buitenlanders.. :P Ik deed mijn nieuwe enkelbandjes en armbandjes om, en merkte opeens dat iedereen naar me zat te kijken. Terwijl ik een beetje verward zat te kijken, werd me verteld dat alleen getrouwde en verloofde Indiase meisjes armbandjes dragen, en dat bij het omdoen van die armbandjes een hele ceremonie hoort. Ik was dus erg raar bezig, want ik droeg niet het teken van getrouwde vrouwen op mijn hoofd, maar wel de armbandjes om mijn arm. Ghehe.
Daarna liep ik weer naar buiten om nog een beetje wild te shoppen (ik kon geen patch vinden waar Jaipur of India op stond, dus ik heb maar een megaglitterige pauw gekocht. Dat vind ik wel bij Jaipur passen.). Er vielen me een paar dingen op.
*Best veel Indiase mannen lopen hand in hand of met de armen over de schouder.. En dat terwijl ze geen stelletje zijn ofzo..
*Er staan hier een hoop heiligdommetjes (denk ik) zomaar naast de straat, en vaak zit er ook nog iemand bij te bidden. Ze staan ook op de meest random plekken, en in bijna elke straat wel een.
* Ik heb hier nog geen winkel herkend, behalve de ‘United colours of Benetton’, veel merken herken ik wel hoor.. Vodafone en Adidas enzo.
Toen ik weer terug was in het hotel heb ik even uitgerust, en ben daarna met de Spaanse jongens (ik geloof dat ze Roberto, Emanuel en Miguel of iets in die richting heten) naar Monkey Temple gegaan. Met z’n vieren in de toektoek, eentje voorin en met z’n drieen op de achterbank (ik in het midden gepropt xD). Het was inderdaad een trip waard: overal apen (en geiten en varkens) en ook bedelaars.. We liepen langzaam omhoog (terwijl de jongens de apen bananen gaven en rare noten.. ik durfde niet zo goed, gaf maar aan uiteindelijk stonden we op de top. Boven in de tempel, met heel mooi uitzicht. In de tempel liepen we even rond (zonder schoenen of course) en kregen toen een stip op ons hoofd en een bandje om de pols: links bij vrouwen en rechts bij mannen. Blijkbaar was de tempel gewijd aan de zonnegod, daarom was de stip oranje. Op weg naar beneden kreeg ik er nog een rode stip bovenop:P Maar daar heb ik niet voor betaald, al wilde de vrouw die hem gaf dat wel, dus ik weet niet of die ook geluk bracht, of dat dat alleen geld als je betaald. Op de weg terug naar het hotel wilden de jongens hasj/wiet kopen, dus ik heb de laatste 200 meter gelopen en heb ze daarna niet meer gezien eigenlijk. Tijdens het avondeten at ik zoveel dat ik me daarna niet zo gewelidg meer voelde, dus ik heb de rest van de avond doorgebracht met het sorteren van de pakjes naar huis en proberen de pauw op mijn backpack te naaien (geen succes, de tas is veel te hard voor mijn naalden, ze werden helemaal krom).
Vandaag besloot ik maar weer niet zoveel te gaan doen, want ik voelde me echt niet zo tof tijdens het ontbijt. Ik heb mijn was afgeleverd (drie krijg ik vanavond terug) en ben naar de ATM gelopen om weer 10.000 rupees (het maximum mogelijk geloof ik) te halen om het hotel te betalen morgen. Omdat ik maar 4 batterijen voor mijn camera had, moest ik ook maar eens nieuwe gaan kopen dat heb je als je veel foto’s maakt) maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Omdat het zondag is, zijn veel winkels dicht. De eerste batterijen die ik kocht werden niet geaccepteerd door m’n camera (gelukkig wilde de verkoper ze wel weer terug hebben), en op weg naar de volgende plaats waar ik heen werd gestuurd, werd er opeens ‘ she says you’re Dutch!’ naar mij geroepen. Er bleek een Nederlands meisje in een riksha te zitten, die een relatie heeft met de driver. Samen brachten ze me naar een andere winkel (met batterijen die wel werkten) en weer terug naar het hotel. Het was best leuk om weer even Nederlands te babbelen. Toch wel fijn om af en toe gewoon gezellig met iemand te kletsen. Ik heb de hele middag in het restaurant op het dak gezeten, en op een gegeven moment kwam er een Amerikaans meisje naast me zitten. Ze studeert iets van Human Health ofzo, en was hier om een onderzoek te doen voor haar studie. We hebben gezellig zitten kletsen (zoals over WAAROM mensen een foto met ons zouden willen maken) en het was dus een gezellige avond. Daarna heb ik mijn tas alvast grotendeels ingepakt. Ik baal alleen erg van 1 ding, dat de muggen me gevonden hebben. Mijn benen zitten al vol muggenbult en mijn armen zijn ook al bezig..
Morgen heb ik weer een spannende dag: ’s ochtends ptijd uitchecken, op naar het postkantoor op mijn pakketje te laten inpakken (ze worden hier in stof gewikkeld, dat wordt dichtgenaaid en dan nog een keer dichtgedruppeld met kaarsvet), het opsturen en dan op naar het station om daar om 14.20 te zijn om de trein van 15.20 te nemen naar Alwar, waar ik ongeveer om 18.00u zal zijn. Spannend allemaal, maar ik denk dat het wel goed komt. Zolang ik maar weet waar ik uit moet stappen.
Jeetje wat is dit alweer een lang verhaal.. En het gaat nog niet eens over twee hele dagen xD Nouja, ik weet iig niet wanneer ik weer een blog ga schrijven, hangt een beetje af van de computerbeschikbaarheid in Alwar. Tot die tijd: Ik mis jullie! Maar ik ben al wat meer gewend, ik kan namelijk al bijna in een keer een straat oversteken ;)
Liefs!